កំពូលអ្នកប្រាជ្ញអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ សម្ដេចសង្្ឃ ជួន ណាត បណ្ឌិត កេង វ៉ាន់សាក់

កំពូលអ្នកប្រាជ្ញអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជបណ្ឌិត ជួន ណាត និង លោកបណ្ឌិត កេង វ៉ាន់សាក់ មានគម្រូជំហរស្របគ្នាត្រង់ណា?

គេតែងតែបានឮនិងនិយាយអំពីការខ្វែងទស្សនៈនិងជំហរគ្នាផ្នែកខ្លះនៃការប្រើពាក្យខ្មែរ រវាង សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត និងលោក កេង វ៉ាន់សាក់។ គេទទួលស្គាល់ថា សម្ដេចសង្ឃ ជួន ណាត មានប្រៀបជាង ដោយសារ លោកជាប្រមុខសង្ឃពុទ្ធសាសនាក្នុងសង្គមពុទ្ធនិយម។ ជាពិសេស ព្រះអង្គមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះខាងភាសាបាលីនិងសំស្ក្រឹតដែលជាប្រភពឫសគល់នៃភាសាខ្មែរ ខ្ទង់៦០ភាគរយដែលប្រើប្រចាំថ្ងៃ ដែលលោក កេង វ៉ាន់សាក់ ពុំអាចប្រៀបនឹងព្រះអង្គបានខាងភាសាបាលីសំសស្ក្រឹតនេះ។

លោក កេង វ៉ាន់សាក់ ក៏ត្រូវគេទទួលស្គាល់ថាជាកំពូលអ្នកប្រាជ្ញអក្សរសាស្ត្រខ្មែរមួយរូបដែរ ជាពិសេសលោកគឺជាអ្នកបង្កើតអង្គុលីលេខភាសាខ្មែរ ដែលមានចុះផ្សាយក្នុងទស្សនាវដ្ដីគ្រូបង្រៀនក្នុងអត្ថបទ "ខ្មែរមានអង្គុលីលេខខ្មែររ៉ូម៉ាំងប្រើហើយ" ដែលឪពុកខ្ញុំមាននិងខ្ញុំបានអានក្នុងទសវត្សរ៍ទី៦០។

ម៉ាស៊ីនសរសេរអក្សរនេះក៏ជាតឹកតាងគោលមួយធ្វើឲ្យផុសទស្សនៈផ្សេងគ្នានៃលោកទាំងពីរ។ ម៉ាស៊ីននោះពុំអាចវាយចេញពាក្យសរសេររៀបត្រួតព្យាង្គច្រើនជាន់ទេ ម្ល៉ោះហើយ លោក កេង វ៉ាន់សាក់ បានទៅសុំការអនុញ្ញាតពីសម្ដេច ជួន ណាត ដើម្បីឲ្យមានការសម្រួួលរបៀបសរសេររៀបរាយព្យាង្គ។ សម្ដេច ជួន ណាត បានលើកហេតុផលប្រភពកំណើតពាក្យដើម្បីរក្សារបៀបសរសេររៀបត្រួតព្យាង្គនៃពាក្យទាំងណានោះ។

សម្ដេច ជួន ណាត បានមានព្រះថេរដីកាថា ព្រះអង្គមិនជំទាស់នឹងការកែសម្រួលពាក្យទេ ប៉ុន្តែត្រូវមានការពិភាក្សាវែកញែកនិងសម្រេចដោយគណៈកម្មាធិការជំនាញមួយ។

អ្នកដែលមិនដែលបានស្ដាប់សម្ដេចសង្ឃ ជួន ណាត អធិប្បាយអំពីធម៌អាថ៌ឬភាសាប្រពៃណីទំនាមទម្លាប់ខ្មែរតាមវិទ្យុុជាតិកាលព្រះអង្គនៅមានព្រះជន្មឬតាមកាស្សែត ខ្សែអាត់មានសល់នៅដល់សព្វថ្ងៃ មុខជាថា លោក កេង វ៉ាន់សាក់ មានទស្សនៈទំនើបនិងជឿនលឿនជាង។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកបានស្ដាប់ព្រះអង្គបរិយាយវិញនោះ មុខជាមានការភ្ញាក់ផ្អើល លើគំនិតទាន់សម័យនៃអ្នកប្រាជ្ញអង្គនេះ។ ព្រះអង្គបានឲ្យយោបល់លើការកុំជឿអ្វីៗ ដោយគ្មានហេតុផល ដូចជាជំនឿធ្មេចលើហោរ ។ល។ គឺជាអ្វីដែលស្របនឹងឱវាទរបស់ព្រះពុទ្ធថា "ជំនឿមានក្នុងទីណា ការពិចារណាត្រូវមានក្នុងទីនោះ។ មនុស្សត្រូវប្រើប្រាជ្ញាជាគ្រឿងពិចារណារកហេតុផល"។

យ៉ាងណា លោកទាំងពីរមានគម្រូជំហរស្របគ្នាត្រង់ ខ្មែរត្រូវមានទម្លាប់ត្រឹមត្រូវក្នុងការនិយាយឲ្យចំតួអក្សរ ឧទាហរណ៍ដូចជា "ត្រឹមត្រូូវ" ពុំមែន "ត្ហឹមត្ហូវ" , រៀន ពុំមែន ហ្អៀន ... បណ្ដោយ ពុំមែន ប៉ារ៉ោយ ក្រោយ ពុំមែន ក្ហោយ។ល។ ក្នុងទម្លាប់និយាយខ្មែរ ឬ ភាសានិយាយ មានកម្លាយសំឡេងខ្លះ ដូចជា "[ជើង] ដ/ឌ" ក្លាយទៅជា "[ជើង] រ៉/រ" និង ក្លាយបន្តជា "[ជើង] ហ/ហ៊" ឧទាហរណ៍៖ "ជេរម្ដាយ" > "ជេរម្រ៉ាយ" > "ជេរម្ហាយ" ជាដើម។

Like